Takelwagens, zowel voor personenauto’s als voor vrachtauto’s, ontstonden en ontstaan hoofdzakelijk op het onderstel van seriemodellen. Natuurlijk bestonden er ook uitzonderingen op deze regel en voor een bijzonder smaakvolle uitvoering moeten we de blik op Australië richten. Nauwkeuriger gezegd op de deelstaat Queensland, op de stad Brisbane en daar op de hoek van Queen Street en North Quay waar de in 1900 opgerichte Barnes Auto & Co was gevestigd.

 Op de drempel van de jaren dertig werd de slagzin “We never sleep” bedacht, waarmee men aan wilde geven dat de eigen takel- en bergingsdienst 24 uur per dag ter beschikking stond. Toen Luton J. White het bedrijf overnam kwam men op het idee een zelfontworpen takelwagen op de weg te brengen. Zo gezegd, zo gedaan en in 1938 schafte men daarvoor een nieuwe Dodge 6-tonner met frontstuur en een 78 pk sterke motor aan. De vierversnellingsbak van dat model had nog een extra overbrenging voor extreme terreinomstandigheden, zodat ook in de Australische wildernis voortgang steeds gegarandeerd kon worden. Jack White ontwierp de ronde aerodynamische vorm van de carrosserie, waarbij hij ook rekening hield met praktische eisen. Dankzij de beide lieren met elk een kabel van 660 voet (200 meter) konden twee voertuigen geborgen worden. Eén kon er daarnaast nog een aan de achterkant worden gehangen en een vierde kon theoretisch nog aan de voorzijde worden voortgeduwd.

 De door White zelf ontworpen carrosserie werd door de Australische Fa. Watt Brothers uit Wolloongabba in realiteit omgezet. Met een elegante curve gaf de carrossier vorm aan het lijnenspel dat vanaf de bestuurderscabine tot aan de achterkant liep en waarin de drie zijruiten een smaakvol plekje vonden. Tot in de jaren vijftig bleef de 6-tonner in dienst om uiteindelijk door modernere bergingsvoertuigen te worden afgelost.