Vetter’s autobus
 
In de jaren dertig toonde de ontwikkeling van autobussen zich lang niet zo innovatief als die van bijvoorbeeld personenauto’s. Dat kan daaraan gelegen hebben dat de markt met slechts twee grote afnemers overzichtelijk was en dat noch de post, noch de spoorwegen grote belangstelling hadden voor uitzonderlijke vernieuwingen. Het ontwerp van de grote, zware autobussen bleef gedurende langere tijd min of meer gelijk: de zescilinder dieselmotor werd boven de vooras gemonteerd, had een vermogen van nauwelijks 100 pk en wist de bus tot een topsnelheid van zo’n 100 km/u te brengen. Tussen de 32 en de 43 personen, al naar gelang het aantal zitplaatsen, konden meerijden. Als in het midden van de jaren ’30 de bouw van stalen carrosserieën ingang vindt geeft dat de mogelijkheid aan onafhankelijke carrosseriebedrijven ook in deze sector hun vakmanschap te tonen.

Een van die bedrijven was ‘Walter Vetter Karrosserie- und Fahrzeugbau’. Reeds in 1922 stichtte eigenaar Walter Vetter zijn onderneming en al snel bleek hij een voorkeur te hebben voor bijzondere koetswerken op Mercedes-Benz chassis. En zo kwam het dat hij zich ging specialiseren in de opbouw van autobussen.  Bovendien was Walter Vetter zeer geïnteresseerd in de stroomlijn, de gangbare trend in automobielontwerp in die dagen. Hoezeer hij door deze nieuwe vormgeving beïnvloed was blijkt wel uit het feit dat hij van Paul Jaray een licentie verwierf om diens ideeën op autobussen toe te passen. Het bedrijf uit Stuttgart was niet de enige die dit idee had, want ook de firma Kässbohrer ging zich voor haar toekomstige modellen toeleggen op de stroomlijnvorm.

Nadat Mercedes in 1937 zijn busontwerp had aangepast en als O 3750 met 100 pk dieselmotor in de markt had gezet, was het Vetter die in 1939 Jaray’s revolutionaire ideeën op dit chassis in ronde vormen omzette.