De brandweer-admiraal
 
In 1945 werd de vrijwillige brandweer in Duitsland geconfronteerd met het probleem hoe hun wagenpark te motoriseren. Onder de onfortuinlijke naoorlogse omstandigheden moest geïmproviseerd worden want spoedige levering van rijklare, speciaal voor de brandweer uitgeruste, automobielen viel niet te verwachten.

In die omstandigheden bevond zich ook de vrijwillige brandweer van het stadje Hofheim am Taunus. Gelukkig hadden ze de beschikking over een Opel Admiral, afkomstig uit een militaire voorraad, die de oorlog had overleefd. Met hulp van het lokale bedrijfsleven en gebruik makend van eigen daadkracht, werd de vooroorlogse Opel omgetoverd tot blusvoertuig. Daarbij kwam het van pas dat de Admiral van 1937 de eerste Opel was waarbij de koets niet vast met het chassis was verbonden en daarmee niet zelfdragend was uitgevoerd. Daardoor was de weg vrij om de carrosserie naar eigen behoeften aan te passen. Op de eerste plaats werd aan de achterzijde een opbouw met kabelhaspels gerealiseerd en ten behoeve van het makkelijk in- en uitstappen werden alle deuren weggelaten. Ook het dak werd om dezelfde reden opgeofferd. Esthetisch gezien was de opbouw, met name de achterkant, uitsluitend op de praktische toepassing gericht en alleen de voorkant werd door de ambitieuze techneuten ongemoeid gelaten. De eindafwerking met rode lak betekende de laatste stap naar inzet bij de brandweer.

De omgebouwde Opel diende bij de vrijwillige brandweer van Hofheim voor het vervoer van manschappen, want negen man konden op de beide houten banken tegelijkertijd uitrukken. Aan de trekhaak hing meestal een 0,75 t aanhanger met een krachtige spuit. De sterke motor zal met deze belasting weinig problemen hebben gehad. Met aanhanger bereikte het blusvoertuig een top van 90 km/u, zonder aanhanger zelfs 120 km/u – bij een benzineverbruik van zo’n 40 liter per 100 kilometer!