Porsche Experimental Prototyp, afgekort P.E.P – zo heette in 1985 een multifunctionele testauto uit de Porsche fabriek. Het woord ‘experimenteel’ gaf daarbij het grote verschil aan met andere proefmodellen. In tegenstelling tot geheel afgebouwde individuele prototypes, die vanwege voorgestelde veranderingen vaak meerdere malen moesten worden omgebouwd, was de P.E.P. bedoeld om zo veel mogelijk verschillende onderdelen los van elkaar te testen, maar ook om het samenspel van deze onderdelen in de praktijk te beproeven. De P.E.P. had geen klassiek chassis, maar bestond uit vier combineerbare modules, die elk voor zich veranderd konden worden. De aandrijving - aangeduid als ‘aandrijvingsmodule’ -, de cabine – ‘centrale module’ genaamd – en een achterwiel- en voorwielmodule. De uit verschillende Porsche onderdelen samengestelde centrale module, met ruimte voor de chauffeur, kreeg daarbij een dragende functie toebedeeld en alle andere modules konden eraan worden vastgeschroefd.

Het proefmodel werd in eerste instantie gebouwd om nieuwe ervaringen op te doen met de gewichtsverdeling in een Porsche. Verandering van een dergelijke verdeling kon door het verplaatsten van de motor, de keuze van vierwiel-, voorwiel-, of achterwielaandrijving, verandering van de wielbasis en door andere wijzigingen aan de aandrijving worden bereikt. De modulaire opbouw van het concept was zo slim uitgedacht, dat het zelfs mogelijk was de motor in plaats van achterin ook voorin in te bouwen.

Nadat de testauto aanvankelijk grote aandacht kreeg in de vakpers, nam de interesse snel af en ook bij Porsche had men, nadat de P.E.P. zijn werk had gedaan, nog maar weinig belangstelling voor het bijzondere concept.