De kleine Fransman met de grote naam
 
Gedurende korte tijd speelde Ettore Bugatti met de gedachte ook de minder welgestelde Fransman een auto die zijn naam droeg aan te bieden.

Vermoedelijk kwam het niet in het hoofd van de begenadigde constructeur op daarbij zijn kwaliteitseisen voor wat betreft de geplande auto te verminderen. En daarin ligt dan ook de verklaring dat zijn voorgenomen kleine model voor zijn klasse zeer rijk was uitgerust.  Bij de coupéversie konden chauffeur en passagier via vleugeldeuren in het kleine gevaarte instappen. Waar mogelijk wilde hij hen het gevoel geven zich in een grote, luxueuze Bugatti te bevinden. Het uiterlijk, met de markante grille aan de voorkant, benadrukte deze karakteristiek, net als het totale lijnenspel, dat voor een deel aan de Atlantic herinnerde.

In de bij Bugatti gebruikelijke typenreeks kreeg de kleine vleugeldeur het nummer 68 toegewezen. Het – vermoedelijk – enige als coupé gebouwde exemplaar dateert uit 1942. Het is niet duidelijk of de aanhoudende oorlog een streep door plannen voor een kleine auto zette, want het kan ook zo zijn dat Ettore Bugatti simpelweg zijn belangstelling voor het project verloor. Maar helemaal loslaten kon hij zijn idee toch ook weer niet. Nauwelijks twee jaar later, in 1944, begon hij opnieuw aan de bouw van een mini-Bugatti. Dit keer schiep hij een beduidend eenvoudigere auto – met het uiterlijk van een roadster. De kleine tweezitter had noch deuren, noch een dak en zelfs een linnen kap was niet voorzien. Alhoewel het ontwerp in de basis duidelijk aan zijn voorganger herinnerde waren de brede spatborden stukken simpeler uitgevoerd. Dit model kreeg van Bugatti, verwijzend naar de eerdere vleugeldeur, het nummer 68B. Hieruit mogen we echter niet afleiden dat Bugatti de productie van beide uitvoeringen voor ogen had, of dat hij uiteindelijk de versie met de vleugeldeuren had verworpen.