Prachtig, snel en toch bijna vergeten
 
In 1858 vestigde de 24-jarige Bernhard Stoewer een fijnmechanische reparatiewerkplaats in het toen nog Duitse Stettin, thans Szczecin in Polen. Al in 1898 ging de uiterst innovatieve oprichter zich bezighouden met de fabricage van automobielen. De zaken liepen zeer naar wens. De onderneming verwierf een uitstekende reputatie in de nog jonge Duitse automobielgeschiedenis en daarmee kon Stoewer zich in de jaren ’20 en ’30 een plek op de markt verwerven.

In 1936 werd directeur Hoyler opgevolgd door Karl Trefz. Onder zijn leiding ontstonden twee nieuwe personenwagens, die op de tentoonstelling van 1937 in Berlijn aan het publiek gepresenteerd werden – de ‘Sedina’ en de ‘Arkona’. Terwijl de Sedina het met een 2,4 liter viercilinder motor met 60 pk moest doen, werd de Arkona met een 3,6 liter zescilinder met 80 pk uitgerust. Op de motor na gebruiken beide modellen veelal dezelfde onderdelen, wat tot een aanzienlijke kostenbesparing in de productie leidde.

De Arkona voldeed aan de verwachtingen die men in die dagen aan een middenklasse automobiel, geschikt voor de nieuwe Autobahnen, mocht stellen – comfortabel en met een top van 140 km/u geschikt voor een hoge kruissnelheid. De carrosserie voldeed aan de smaak van het grote publiek in die dagen en werd voornamelijk bij Buhne in Berlijn gebouwd, maar er gingen ook opdrachten naar Gläser in Dresden.

Van de twee zielsverwante modellen bleek de Sedina het meest geliefd. Daarvan liepen er 924 exemplaren van de band, terwijl de Arkona het slechts tot 201 of misschien tot 210 stuks bracht. Vermoedelijk is er ooit een cijfertje omgedraaid, waardoor er nu onduidelijkheid is over het juiste productieaantal. We mogen aannemen dat de bedrijfsleiding in Stettin, met name voor wat betreft de Arkona, op betere resultaten had gehoopt.